DOĞANKENT

GİRESUN İLİ DOĞANKENT İLÇESİ
DOĞANKENT İLÇE TANITIM
doğankent
giresun doğankent
doğankent giresun

doğankent resimler

doğankent fotoğraflar

doğankent manzaralar

doğankent görüntüler

doğankent video

doğankent spor

doğankent haber

doğankent harita

doğankent ulaşım

doğankent yemekleri

doğankent turizm

doğankent otel

doğankent yurt

doğankent pansiyon

doğankent konaklama

doğankent konut

doğankent emlak

doğankent daire

doğankent lojman

doğankent satılık

doğankent kiralık

doğankent sağlık

doğankent hastahanesi

doğankent devlet hastahanesi

doğankent kaymakamlık

doğankent belediye

doğankent nüfus

doğankent emniyet

doğankent meb

doğankent eğitim

doğankent okul

doğankent lisesi

doğankent kurs

doğankent ekonomi

doğankent sanayi

doğankent ticaret

doğankent tarım

doğankent doğa

doğankent gezi

doğankent tatil

doğankent dernek

doğankent kültür

doğankent sanat

doğankent

DOĞANKENT İLÇE TARİH

 Bugün Doğankent denilen ilçe merkezi daha önce Harşit [Harşid] adıyla anılmakta idi ve nahiye bu adını Harşit suyundan almıştı. İttihat ve Terakki döneminde Enver Paşa tarafından yayınlanan tamim gereği buranın adı Büyüksu olarak değiştirilmek istenmişti. 

Savaş yılları araya girince bu karar uygulanamadı. Ama, yıllar sonra 10 Temmuz 1964 tarih ve 11750 sayılı Resmi Gazete’de Harşit Santralına ismini veren Harşit Bucağının isminin Doğankent olarak değiştirildiği ilân edildi[1] . XV. ve XVI. yüzyıl tahriri defterlerinde Harşit adında bir köyün varlığı tespit edilmektedir. Harşit, derenin sol kıyısında yer almaktadır. Harşit vadisinde kışlamakta olan Çepni Türkleri, muhtemelen aynı maksatla 1380’de bugünkü Harşit kasabasının bulunduğu yere inmişlerdi. Fatih Sultan Mehmet döneminde 

Giresun ile Vakfıkebir arasındaki kıyılar ve Harşit’in aşağı boyu, komşu yerli Çepniler başta olmak üzere Türkmenler’e ve dolayısıyla Osmanlılar’a katılmıştı[2] . 1530 tarihli icmal defterine göre 21 hanelik köyün toplam nüfusu 100 kişi dolayında idi. Ayrıca, burada müsellem statüsünde 10 hane, vergi muafiyetli olarak da 8 hane mevcuttu. Bunların ilavesiyle köyün toplam nüfusu 200’e yaklaşmaktaydı. 

Bu durumda Harşit köyü, büyük bir yerleşim yeriydi. Ayrıca, köylülerin şahin yetiştirdikleri görülmektedir. Kasabalaşma sürecinde bu durum önemli bir alt yapı sağlamış olmalıdır[3] . 1837’de Harşit nahiyesi Kürtün-i bâlâ kazasına bağlı idi ve bahsi geçen yılda Harşit, Kuzan (Söğütağzı), Çatık [Çatak], Güdül, Koz, Sadağlı, Manasur, Tandula [Dandu](Süttaşı), Şadı (Çatalağaç), Doymuş, Kanyaş (Güvenlik), Manasurbükü (Doğankent) adlı 12 köyü bulunmakta, bu köylerde 350 hanede Müslüman (Türk) nüfus yaşamaktaydı. Bu sırada Harşit köyü imamı İbrahim Efendi, muhtarı Molla İbrahim; Kuzan köyü muhtarı Hüseyin; 

Çatak köyü muhtarı Mehmed; Sadağlı köyü muhtarı Ahmed; Tandul köyü imamı Hasan Efendi, muhtarı Eyüb; Şadı köyü imamı İbrahim oğlu Molla Salih, muhtarı Veli; Doymuş köyü muhtarı Mustafa idi. 1843 yılında Harşit nahiyesi; Harşit, Karga, Sadağlı, Kuzan, Manasur, Çatak, Güdül, Tandul, Manasurbükü, Kanyaş, Şadı, Doymuş adlı köylerden oluşuyordu[4] . Harşit nahiyesi

 Osmanlı ve Cumhuriyet döneminde bazen Tirebolu’ya, bazen de Torul’a bağlanmıştır. Nahiyenin Tirebolu’ya bağlanması, bununu halk tarafından istenilmesi tamamen iktisadî şartların bir neticesidir. Harşit nahiyesi o dönemde Tirebolu’ya yedi-sekiz saatlik mesafede, Torul kazasına ise on beş saatlik mesafede bulunmaktadır. Harşıtlılar, yılın dokuz ayını Tirebolu’da geçirmekte, vergilerini de Tirebolu’da ödemektedirler. Nahiyenin Torul kazasından ayrılarak Tirebolu’ya bağlanmak istenmesine dair elimizde mevcut belgelerin biri 

Harşit Belediye Reîsi Hasan Ağa’nın 1915 tarihli bir telgrafı, diğeri vilayet meclisi üyelerinden Sâlih Efendi’nin verdiği takrîre dair Trabzon Vilâyeti’nden Dâhiliye Nezâreti’ne gönderilen bir arzdır.Harşit Belediye Reîsi Hüseyin Ağa, İstanbul’a çektiği bir telgrafta Torul’dan ayrılarak Tirebolu’ya bağlanmak istediklerini beyan etmiştir[5] . Trabzon Vilâyet Meclisi üyelerinden Tirebolulu Sâlih Efendi, 

Harşit nahiyesinin Tirebolu ile bu yakın ilgisini ve bu konumu dile getiren bir takrîr vermiş ve takrîr üzerine Trabzon Vilâyet Meclisi’nde yapılan görüşmede Harşit nahiyesinin Tirebolu’ya bağlanması uygun görülmüştür (31 Kanûn-ı sânî 1330/13 Şubat 1915). Yine, 1918 tarihli bir belgede, Harşit nahiyesinin Tirebolu’ya bağlanması hususunda 2 Nisan 1332 (15 Nisan 1916) tarihinde bir irâde-i seniyye çıktığı kayıtlıdır[6] . Bu idarî konumunu bir müddet devam ettirdiği anlaşılan Harşit nahiyesi, 1 Mart 1338 (1922) tarihinden itibaren 

tekrar Torul’a bağlanmıştır[7] . Bu tarihten sonra bazen Tirebolu’ya, bazen de Torul’a bağlanan Harşit nahiyesi, 25 Mayıs 1990 tarih ve 20523 sayılı Resmi Gazete’de yayınlanan 3644 sayılı kanunla ilçe merkezi haline getirilmiştir. Çeviri Yazı “Harşid nâhiyesi merbût bulunduğu Torul kazâsına on beş ve Tirebolu’ya yedi sekiz sâ‘at mesâfede olup ahâlîsinden bir kısmı 

Tirebolu’dan ev ve arâzi edinerek yaz mevsiminde karyelerinde ve senede dokuz ay da Tirebolu’da ikâmet ve bütün ihtiyâcât-ı beşeriyyelerini dahi Tirebolu’dan tedârik etmekde oldukları gibi emvâl-i emîriyyelerinin tahsîli içün me’mûrin-i mâliye dâ’ima Tirebolu’da bulunmakda olduğundan mu‘âmelât-ı umûmiyyelerinin te’mîn-i teshîli zımnında nâhiye-i mezkûrenin Tirebolu kazâsına rabt ve ilhâkına dâir Meclis-i Umûmî Vilâyet-i Tirebolu a‘zâsından Sâlih Efendi tarafından verilen 21 Kanûn-ı sânî [1]330 [3 Şubat 1915] tarihli 

Takrîr Hey’et-i Umûmiye’de kırâ’at ve îcâbı müzâkere olundu. Harşit nâhiyesi hakîkaten Torul kazâsına on beş ve Tirebolu’ya sekiz sâ‘at mesâfede olduğu ve ahâlîsinin ihtiyâcât ve mesâlih-i umûmiyyelerinin tesviyesi içün yegâne iskele ve ticâretgâhları Tirebolu kazâsı olup yalnız umûr-ı resmiyyelerinden dolayı ahâlîsinin on beş sâ‘at bu‘d mesâfede bulunan Torul kazâsına azîmetleri bâ‘is-i müşkilât-ı umûmiyyenin te’mîn ve teshîli zımnında nâhiye-i mezkûrenin Torul kazâsından fekk-i irtibâtıyla Tirebolu kazâsına rabt ve ilhâkı muvâfık görülmekle icrâ-yı îcâbı husûsuna karar verilmiş olmağın ol-bâbda 

DOĞANKENT İLÇE EĞİTİM VE KÜLTÜR

 Eğitim ve Kültür Tarihi : Yörede,Eğitim-Öğretim işleri oldukça değer bulmuş olacak ki, burada medrese kurulmuş, Daha sonra Rüştiye açılmıştır. Medrese hocalarından ve Medresede ders veren bilim adamlarından Ömer Nasuhi BİLMEN, Elmalılı Muhammet, İsmail Hakkı ERZURUMLU ilk akla gelenlerdir. Cumhuriyetin ilanından sonra nahiyede ilkokul açılmış, buradan mezun olanlar öğrenimlerini sürdürmek için

 Torul’a oradan da Gümüşhane, Erzincan veya Trabzon’a gitmişlerdir.Daha sonra ilçeye Ortaokul ve Lise açılması öğrenim görenlerin sayısında artışa neden olmuştur. Gelişimi : Cumhuriyetin kuruluşundan sonra Nahiyede eğitim ve öğretime önem verilmiştir. Okulların daha önceleri köylere uzak olması ve köylünün ekonomik durumunun zayıf olması eğitimi olumsuz yönde etkilemekte idi. 

Günümüzde ise; ilçe genelinde okullar yaygınlaştırılarak daha fazla öğrencinin öğrenim görmesi sağlanmıştır. İlçemizde (1) Çok programlı Lise,(1) İmam-Hatip Lisesi, (3) tane müstakil 8 sınıflı ilköğretim okulu ile (1) tane Birleştirilmiş sınıflı İlköğretim Okulu olmak üzere toplam (6) okul bulunmaktadır.İlçe genelinde toplam 79 Öğretmenle 1161 öğrenciye eğitim-öğretim verilmektedir. İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü, Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı tarafından 100 Kişilik Öğrenci Yurdu olarak yaptırılan ve geçici 

Hükümet konağı olarak kullanılan binanın 3. Katında 3 odalı yerde hizmet vermekte, okullar ise kendi binalarında eğitim-öğretim yapmaktadır. İlçemizin coğrafi yapısı ve ulaşım durumu elverişli olmadığından Taşımalı eğitim programına uzun yıllar alınamamıştır. Ancak; Kesintisiz 8 yıllık zorunlu eğitimin yürürlüğe girmesiyle 1997-1998 öğretim yılından itibaren taşımalı eğitime yol durumu müsait olan köy ve mahallelerimizde başlanmıştır. İlçede Basımevi, Kitapevi, Tiyatro gibi tesis bulunmamaktadır. Folklor faaliyetleri ile ilgili çalışmalar okullarda yapılmakta, yöresel halk oyunları sergilenmektedir.

 İLÇE MERKEZİ NÜFUSUNUN CİNSİYETLERE GÖRE 

EĞİTİM DURUMU KADIN ERKEK TOPLAM 

 Okuma-Yazma Bilmeyen 303 52 353 Okuma Yazma Bilen Toplamı 1.470 1.674 3.144 Eğitim durumu Belli Olmayan --- -- -- TOPLAM 1.773 1.726 3.499

 DOĞANKENT İLÇE EKONOMİ 

Ekonomik Hayatın Tarihi Gelişimi : Selçuklular ve Osmanlılar döneminde ve daha önceki dönemlerde Doğankent ilçesinin çevresinde bakır, kurşun, çinko, demir vb. gibi madenler çıkarılmış, Harşıt Çayı üzerinden sallarla Tirebolu’ya buradan da işlenmek veya satılmak üzere Akdeniz’den gelen Ticaret Kolonileriyle Anadolu dışarısına çıkarılmıştır.

 O tarihlerde açılan maden galerilerine yer yer rastlanılmaktadır. Zamanla yol sorunu, maliyet artışı ve savaşlar nedeniyle madencilik önemini yitirmiş fakat, zamanla bu bölgeye yerleşen bazı koloniler bölgede ticarete hakim olmuşlardır. Cumhuriyetin kuruluşuna kadar nahiyede bakırcılık, demircilik,

 kalaycılık ve manifaturacılık gibi işlerle meşgul olunmuştur.Cumhuriyetin kuruluşundan sonra da bu ticari faaliyetler devam ettirilmektedir. Ancak Cumhuriyetin kuruluşundan sonra ekonominin daha çok tarıma ve hayvancılığa dayalı olduğu görülmektedir. Tarım : İlçe halkının % 50 si geçimini tarımsal ürünlerden sağlamaktadır. Bunun da en önemli kısmını fındıkçılık teşkil etmektedir. Arazinin meyilli olmasına rağmen her türlü tarımsal bitkinin yetişmesine müsait bir toprak yapısı vardır. Son yıllarda çaycılıkla ilgili çalışmalar yapılmış, hatta bazı

 bölgelerde üretime kısmen başlanılmıştır. Projeli Ceviz, Kivi ve Bodur Kiraz yetiştiriciliği yapan çiftçi sayısında da son yıllarda artış olmaya başlamıştır. Ayrıca halk kendi ihtiyacını karşılamak maksadıyla mısır, fasulye ve patates gibi sebzeler yetiştirmektedir. Hayvancılık : İlçede büyükbaş ve küçükbaş hayvancılık ailevi ihtiyaçların karşılanması için yapmakta, ihtiyaç fazlası mal ve ürünler maddi amaçla satılmaktadır. Ekonomik gelirini hayvancılıktan sağlayan aile sayısı son yıllarda ciddi oranda azalmıştır. 

Kümes hayvancılığı yok denecek kadar az olup daha çok arıcılık faaliyetleri gelişmeye başlamıştır. Ayrıca ilçede Alabalık üreticiliği yapılmaktadır. Madencilik : İlçemiz Çatalağaç Köyünde maden araştırmaları yapılmakta ve burada yeni işletme sahaları açılma çalışmaları yapılmaktadır. İlçemiz Güvenlik Köyü altında ise Granit Taş işletmesi kurularak faaliyetini devam ettirmektedir. Sanayi : İlçede iki tane Hidro Elektrik Santralı bulunmakta olup, ülke ekonomisine katkı sağlamaktadır. Santraller ilçemizin Güneybatı yönünde

 Devlet Kara yolundan 100 metre mesafede tesis edilmiş olup; Enerji : İlçeden geçen Harşit Çayı üzerinde üretime başlayan ve inşaat aşamasında olan birçok Hirdoelektrik santrali mevcut olup bu santraller ilçenin ekonomik ve sosyal yapısında ciddi oranda değişiklikler meydana getirmiştir. Doğankent l. Santralı : 49.97 metre uzunluk, 24.28 metre genişlik,14.45 metre yüksekliğinde bulunan santral binası dört adet türbin genaratör ünitesi, bir montaj kısmı, bir kontrol ve kumanda kısmı ve 1 adet elektik atölyesinden ibarettir. Santralde 4 adet Francis tipi türbin bulunmaktadır.

8.2 MW gücünde 750 dev/Dak. olan bu türbinler 180 metre düşü ile suyun enerjisini elektrik enerjisine generatör vasıtasıyla dönüştürür.Santralde Voit ve Oy stronberg firması, türbin ve türbin aksamlarını Elin ve Nohap firması, generatör tesisatını aynı firmalar , koruma ve kumanda sistemlerini ise AEG ETİ firması trafoları techiz etmiştir. Doğankent ll. Santralı : 23.70 metre uzunluğunda, 19 metre genişliğinde , 17.74 metre yüksekliğinde bulunan santral binasında bir adet türbin generatör ünitesi, bir montaj kısmı, bir kontrol ve kumanda kısmı vardır. Kumanda uzaktan Doğankent l Santralından yapılmaktadır.Bir adet Francis tipi türbin bulunmaktadır.41.7 MW gücünde, 375 devir/dakika olan bu türbin 190.6 metre düşü ile suyun enerjisini elektrik enerjisine jeneratör vasıtasıyla dönüştürür.Santralde, Toşhiba Firması tarafından;

ürbin, Jeneratör, Trafo ve Koruma ile kumanda devreleri teçhiz edilmiştir. Santrallerin Ekonomik Durumu : İşletme suya dayalı enerji işletmesi olması sebebiyle üretim maliyeti su durumuna göre azalıp, artmaktadır. Dolayısı ile işletmenin hidrolik santral olması sebebiyle enerji üretimi kömür ve fueloil ile çalışan Termik santrallere nazaran ekonomiktir.2002 Yılı enerji üretimi maliyeti 32.338 TL/ Kwh. dır. 2002 Yılı üretimi ise 280.846053.Kwh.’dir. Hizmet binası şu anda ihtiyaca cevap vermekte olup, 37 adet lojmanları mevcuttur.

 DOĞANKENT İLÇE ULAŞIM VE ALTYAPI 

Ulaşım : Komşu ilçe ve illere olan ulaşım , Tirebolu- Torul Devlet Karayolu ile sağlanmaktadır.İl olarak; Doğankent- Giresun arası 80 Km olup, tamamı asfalttır. Doğankent- Gümüşhane arası 80 Km olup, tamamı asfalttır. Doğankent – Trabzon arası 115 Km olup, tamamı asfalttır. En yakın ilçe olan Güce ilçesine karayolu bağlantısı bulunmamaktadır. Çanakçı ilçesi olan bağlantı karayolu karayolları ağına alınmış olup bakımı yapılmaktadır. Elektrik : İlçeye bağlı 5 mahalle ve 9 köyde elektrik mevcut olup, bu konuda sıkıntı yoktur. Su : İlçeye bağlı mahalle ve köylerin su sorunları hemen hemen çözümlenmiş durumdadır. Kanalizasyon : İlçe merkezinde kanalizasyon şebekesi tamamlanmış bulunmakta, köylerde ise fosseptik çukurları 

kanalizasyon sorununu hemen hemen çözüme kavuşturmuştur. PTT : PTT Müdürlüğü 1992 yılında konuşlandırılmış olup, 1 Müdür, 1 Memur ve 2 dağıtıcı olmak üzere toplam 4 personel ile hizmet götürmekte iken 2005 yılında müdürlük kaldırılarak Tirebolu PTT Müdürlüğüne bağlı şeflik olmuştur. Şu anda 2 personel ile hizmet vermeye çalışılmaktadır. Hizmet binaları kiralık olup, 2004 yılında tadilat yapılmış mevcut yer hizmet vermeye yeterli olmakla birlikte müstakil bir hizmet binasına ihtiyaç bulunmaktadır. Telefon : İlçe merkezinde 1508 abonelik, Çatak köyünde ise 300 abonelik olmak üzere toplam 1808 abonelik telefon santralleri mevcuttur. İlçede Turkcell, Avea ve Vodafone GSM vericileri kurulu bulunup, Avea ve Vodafone GSM vericileri ilçede çoğu bölgelerde sağlıklı olarak iletişim sağlamaya cevap veremiyor. Turkcell GSM 

vericileri ilçenin her yerinden ve yaylaların bir çok yerinden iletişim sağlayacak düzeye gelmiştir.Radyo : TRT ve özel yayın kuruluşlarının radyo yayınların ilçenin hiçbir kesiminden sağlıklı olarak dinlenilememektedir.TV Hizmeti :İlçede ve bağlı köylerde TRT 1, TRT 2, TRT 3 yayınları bazı kesimlerde hariç ( Çatalağaç ve Doymuş Köyleri ) yaz mevsiminde rahatlıkla izlenilmekte, diğer mevsimlerde izlenememektedir. Özel yayın yapan yayın kuruluşlarının bir kısmının yayınları ilçe merkezinde rahatlıkla izlenmektedir.